Μελέτη βιο-οικολογικών παραμέτρων του αρπακτικού ακάρεως Typhlodromus (Anthoseius) recki Weinstein (Acari: Phytoseiidae)
Το αρπακτικό άκαρι Typhlodromus (Anthoseius) recki ανήκει στην υποοικογένεια Typhlodrominae της οικογένειας Phytoseiidae. Πολλά από τα είδη της οικογένειας Phytoseiidae χρησιμοποιούνται επιτυχώς σε προγράμματα βιολογικής αντιμετώπισης εχθρών των καλλιεργειών. Το T. recki είναι ένα ευρέως διαδεδομένο είδος σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ παράλληλα η παρουσία του έχει καταγραφεί σε μεγάλο αριθμό καλλιεργούμενων και αυτοφυών φυτών. Παρ’ όλη την ευρεία εξάπλωσή του και τον μεγάλο αριθμό φυτών στα οποία έχει βρεθεί, οι βιολογικές και οικολογικές του παράμετροι, δεν είχαν μελετηθεί μέχρι στιγμής. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζονται προκαταρκτικά αποτελέσματα μελέτης της βιο-οικολογίας του συγκεκριμένου είδους, προκειμένου να αξιολογηθεί η σημασία του ως παράγοντας βιολογικής αντιμετώπισης.
Αρχικά μελετήθηκε η ανάπτυξη, η επιβίωση και η αναπαραγωγή και εκτιμήθηκαν οι παράμετροι των πινάκων ζωής του T. recki, σε σταθερές εργαστηριακές συνθήκες (θερμοκρασία=25±1oC, σχετική υγρασία=65 ±10%, φωτοπερίοδος=16:8Φ Φ:Σ). Ως τροφή χρησιμοποιήθηκαν γύρη από το φυτό Typha sp. και το φυτοφάγο άκαρι Tetranychus urticae. Η επιβίωση των ατελών ήταν υψηλή στις δύο διαφορετικές τροφές που δοκιμάστηκαν και η διάρκεια ανάπτυξης τους κυμάνθηκε από 7,97±0,16 έως 7,77±0.14 ημέρες για τα θηλυκά και από 7,75±0.28 έως 8,02±0.23 για τα αρσενικά άτομα. Η μέση διάρκεια ζωής των ακμαίων θηλυκών ατόμων κυμάνθηκε από 29,67±3,3 έως 39,89±2,42 ημέρες, ενώ η μέση συνολική ωοπαραγωγή από 15,5±2,65 έως 27,08±1,99 ωά/θηλυκό. Ο ενδογενής ρυθμός αύξησης (rm) εμφάνισε υψηλότερη τιμή όταν τα ακάρεα τρέφονταν με πληθυσμό του Tetranychus urticae παίρνοντας την τιμή 0,134159 ημέρες-1. Στην περίπτωση που η προσφερόμενη τροφή ήταν η γύρη, η τιμή του ενδογενή ρυθμού αύξησης (rm) ήταν χαμηλότερη (0,119657ημέρες-1).
Στη συνέχεια μελετήθηκε η λειτουργική απόκριση των ακμαίων θηλυκών ατόμων του T. recki με λεία ωά και λάρβες του T. urticae, σε αυξανόμενες πυκνότητες της λείας. Οι εργαστηριακές συνθήκες της πειραματικής διαδικασίας ήταν ίδιες με την προηγούμενη μελέτη. Η ημερήσια κατανάλωση του αρπακτικού ακάρεως αυξανόταν με την αύξηση της πυκνότητας της λείας έως την επίτευξη του κορεσμού και προσδιορίστηκε λειτουργική απόκριση τύπου ΙΙ στα δύο στάδια της λείας.
Typhlodromus (Anthoseius) recki Weinstein is a predatory mite belonging to the subfamily Typhlodrominae, of Phytoseiidae family. Many species of the Phytoseiidae family are successfully used in biological pest control especially in greenhouse crops. T.recki is widely distributed in Greece, and has been recorded mainly in arboricultural, floricultural and horticultural cultivations. However, its biological and ecological parameters have never been studied. The present study deals with this species bio-ecology, in order to evaluate its significance as a biocontrol agent. Survival, development, fecundity, longevity and life table parameters of T. recki were explored, under constant laboratory conditions (25±1oC, RH=65±10%, photoperiod=16L:8D). Pollen from Typha sp. and the herbivorous mite Tetranychus urticae Koch were used as tested food. The survival of immature stages, in two different foods tested, was very high. Development time from egg to adult varied from 7,97±0,16 to 7,77±0.14 days for females and from 7,75±0.28 to 8,02±0.23 days for males. Female longevity ranged from 29,67±3,3 to 39,89±2,42 days, while fecundity varied from 15,5±2,65 to 27,08±1,99 eggs per female. The highest intrinsic rate of increase (rm) of mites was estimated for T. urticae (0,134159 days-1) while the lowest for Typha sp. pollen (0,119657 days-1).
Furthermore the functional response of female adults of T. recki which were fed with eggs and larvae of T. urticae was studied. The prey density ranged from 2 to 120 individuals per repetition, in each prey stage. The experiment was conducted under constant laboratory conditions, same as the ones described above, on bean leaves. Daily consumption of the predator increased with increasing prey density until a plateau was reached and it was characterized as a type II functional response for the two prey stages.
