Αξιολόγηση σκευασμάτων πελαργονικού οξέος και άλλων φυσικών προϊόντων ως προς τη διαχείριση ζιζανίων

Abstract

Η συνεχόμενη και έντονη χρήση των χημικών συνθετικών ζιζανιοκτόνων έχει δημιουργήσει προβλήματα παγκοσμίως. Το κυριότερο από αυτά είναι η ανθεκτικότητα που εμφανίζουν τα ζιζάνια στα χημικά ζιζανιοκτόνα, με αποτέλεσμα η διαχείρισή τους να μην είναι επαρκής. Λόγω λοιπόν αυτής της εξέλιξης η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ασχολείται με την εύρεση νέων τρόπων διαχείρισης των ζιζανίων που παράλληλα θα συνάδουν με τα πρότυπα των συστημάτων αειφορικής γεωργίας. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η αξιολόγηση του πελαργονικού οξέος και άλλων φυσικών προϊόντων με στόχο την διαχείριση των ζιζανίων. Συγκεκριμένα για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα διαφορετικά σκευάσματα πελαργονικού οξέος PA1 (pelargonic acid 18.67% + maleic hydrazide 3%), PA2 (pelargonic acid 50% w/v), PA3 (pelargonic acid 3.102% w/v + maleic hydrazide 0.459% w/v), PA4 (pelargonic acid 18.67%), τρία προϊόντα με αιθέρια έλαια από μανούκα (ΕΟ1), λεμονόχορτο (ΕΟ2) και πεύκο (ΕΟ3), αλεσμένοι σπόροι σε μορφή σκόνης από αραβόσιτο (AC) και μουκούνα (AM). Επίσης, δημιουργήθηκαν κάποια μίγματα (Μ1, Μ2) από τα παραπάνω, εκ των οποίων το Μ1 περιείχε πελαργονικό οξύ (ΡΑ1) με αιθέριο έλαιο από μανούκα (ΕΟ1) και το Μ2 περιείχε πελαργονικό οξύ (ΡΑ1) με αιθέριο έλαιο λεμονόχορτου (ΕΟ2), αλλά και συνδυασμοί των προϊόντων PA&AC (πελαργονικό οξύ με άλευρο από αραβόσιτο) και PA&AM (πελαργονικό οξύ με άλευρο από μουκούνα). Οι παραπάνω εφαρμογές εφαρμόστηκαν σε διαφορετικά είδη ζιζανίων ανάλογα με το πείραμα, αυτά τα ζιζάνια ήταν Lolium rigidum, Avena sterilis, Galium aparine, Bromus dianthus και σε ένα καλλιεργούμενο το Triticum spp.. Και τα τέσσερα σκευάσματα (PA1, PA2, PA3, PA4) που περιείχαν πελαργονικό οξύ ήταν πιο δραστικά στο πλατύφυλλο (Galium aparine) σε σύγκριση με τα αγρωστώδη (Lolium rigidum, Avena sterilis) που εφαρμόστηκαν. Παρατηρήθηκε η διασυστηματικότητα του αιθέριου ελαίου από μανούκα (EO1) όταν χρησιμοποιείται ως ζιζανιοκτόνο. Ο συνδυασμός του πελαργονικού οξέος με παραφινικό έλαιο αυξάνει την αποτελεσματικότητα. Καλύτερα από τα δύο μίγματα έδρασε εκείνο που περιείχε το αιθέριο έλαιο μανούκα σε ανάμιξη με πελαργονικό οξύ (M1), παρέχοντας επαρκή έλεγχο των ζιζανίων. Ο συνδυασμός του πελαργονικού οξέος με τα άλευρα των σπόρων προκάλεσε επιβράδυνση της βλάστησης και μείωσαν των αριθμό των φυτών. Συνολικά φάνηκε ότι πιο ανθεκτικό ζιζάνιο από τα προαναφερθέντα υπήρξε ο B. dianthus.

The persistent and intense use of synthetic herbicides has caused problems worldwide. The most important is the resistance that weeds had developed to chemical herbicides, resulting to insufficient weed management. Therefore, the world scientific community is working to find new approaches in the control procedure of weeds, which are also in line with the standards of sustainable farming systems. The purpose of this study is to assess pelargonic acid and other natural products, aiming to a desirable management of the weeds. In this study were used four different formulations of pelargonic acid PA1 (pelargonic acid 18.67% + maleic hydrazide 3%), PA2 (pelargonic acid 50% w/v), PA3 (acid 3.102% w/v + maleic hydrazide 0.459% w/v), PA4 (pelargonic acid 18.67%), three essential oils, which derived from Manuka (EO1), Lemongrass (EO2), Pine (EO3) and ground grains in powder form from Zea mays (AC) and Mucuna pruriens (AM). In addition, were created two mixtures M1 and M2, of which M1 contained pelargonic acid (PA1) with Manuka oil (EO1) and the other contained pelargonic acid (PA1) with lemongrass oil (EO2). Subsequently, the rest of the natural products were combined with pelargonic acid, specifically PA&AM (pelargonic acid with Mucuna seeds) and PA&AC (pelargonic acid with Mucuna seeds). The treatments above were applied to different weed species depending on the experiment, these weeds were Lolium rigidum, Avena sterilis, Galium aparine, Bromus dianthus and one cultivar of Triticum spp. Τhe applications of pelargonic acid (PA1, PA2, PA3, PA4) formulations indicated an increased effectiveness on broadleaf (G. aparine) in contrast with the grass weeds (L. rigidum and A. sterilis). As for essential oils, the manuka oil showed a systemic activity as bioherbicide. Moreover, the combination of paraffinic oil and pelargonic acid increased the efficacy. The mixture with the manuka oil and pelargonic acid provided sufficient control of weeds. While the combination of pelargonic acid with the powder form grains showed deceleration of growth and decreased the density of species. Overall the most resistant weed was B. dianthus.